آنچه نگاشته شده است صرفاً یک نظر است. منتظر نظرات شما می­باشم.

در وانفسای زندگانی انسانی، هر انسانی برای خود هدفی متصوّر است و حرکتی به سوی این هدف در نظر دارد. آنچه که می­توان برای بسیاری از انسان­ها مورد اشتراک یافت، گرایش به حقیقت و یا حقیقت جویی می­باشد. هدف، رسیدن به حقیقت است امّا حرکت به سمت  وسوی حقیقت باعث تنوّع و تفاوت در گزینش این راه گشته است. این حرکت شامل ادیان و مکاتب بشری می­شود. انسان­ها در مکان­ها و زمان­های مختلف برای رسیدن به حقیقت، هر یک در راهی قدم می­گذارند که می­پندارند آن بهترین و ناب­ترین راه ممکن است. سال­ها به دین یا مکتبی بشری اعتقاد می­ورزند و مخلصانه خود و زندگانی خویش را با آن تطابق می­دهند.در اینجا نکته­ای را که باید عرض کنم و بسیار قابل تأمّل و بحث می­باشد آن است که اکثریت انسان­ها با توجّه به مکان، زمان، محیط و خانواده­ای که در آن زندگی می­کنند دین یا مکتبی بشری را مورد پیروی قرار می­دهند و در واقع آنان در چنین فضایی غالب از یکی از ادیان و یا مکاتب به دنیا می­آیند، رشد می­کنند و تربیت می­یابند و بر این اساس تا آخر عمر خویش بر آن پایدار می­مانند و غالباً از آن دین یا مکتب اوّلیه، به دین یا مکتبی دیگر تغییر جهت نمی­دهند.

در واقع اکثریت انسان­ها تحت تأثیر عوامل مکانی و زمانی اعتقادات خود را شکل می­دهند و مدل زندگانی آنان به نوعی تقریباً به این چنین جبری بستگی دارد و وابسته است و از روی انتخاب کاملاً آزاد و آگاهانه­ای نیست. البته ایرادی به چنین مدل زندگانی وارد نخواهد بود چرا که این طبیعت زندگی بشر است و شرایط ، این شیوه­ی زیستن باعث پدید آوردن این مسائل می­شود. اما آنچه که مهم است همان حقیقت طلبی خواهد بود که باید در نهاد انسان امتداد یابد. به نظر این حقیر او می­بایست دو رویکرد را از خود بروز دهد. اولّ آن است که اعتقادات و دین و مکتبی را که در شرایط مکانی و زمانی، وی را فراگرفته است، مورد واکاوی عقلانی و منطقی قرار دهد و بسیار در آن تحقیق نماید و در این واکاوی غرض ورزی و پیش داوری احساسی نکند، آنگاه آن مواردی را که مطلوب عقلانی­اش بود بپذیرد و مواردی را که عقلانی نبود، در صدد اصلاح آن­ها برآید. در واقع نسبت به اعتقادات محیطی که در آن زندگی می­کند رویکردی اصلاح طلبانه داشته باشد.

دوم آن است که او با توجّه به حقیقت طلبی که در وی وجود دارد ادیان و مکاتب بشری دیگر را بررسی عقلانی و منطقی کند و تفکرات و شیوه و بینش زندگی­ای را که به نظر او عقلانی بود مورد پذیرش خویش قرار دهد. او نباید هیچ دری از تفکّرات که احتمال وجود حقیقت در آن می­رود را بر خود ببندد. در واقع او چنین اصلی را دنبال می کند: (( پذیرش هر آنچه نیکوست )) که این پذیرش البته باید با بررسی عقلانی و منطقی و علمی همراه باشد.

نکته­ی دیگری را هم که باید عرض کنم این است که درک حقیقت را نباید منحصر به راه­های بررسی عقلانی و منطقی دانست، زیرا که انسان موجودی است که دارای ابعاد گوناگونی می­باشد و آنچه بیان شد مربوط به بعد عقلانی بشر است. انسان می­تواند درک حقیقت را به گونه­ای تجربه کند که این درک مرتبط با بعد معنوی و روحانی وی باشد که این تجربه­ی روحانی هم می­تواند برای انسان بیانگر حقیقت شود.